Een jonge vrouw stapt mijn praktijk binnen. Ze kijkt me aan met lieve ogen en gaat zitten op de bank. Ze draagt een zachte, grote gebreide trui en een wijde spijkerbroek.
‘Ik heb een heel onrustig gevoel van binnen en heb veel last van emotie- en energieschommelingen. Vaak ben ik kribbig thuis, kortaf en reageer ik me af op mijn gezin. Maar dat wil ik helemaal niet! Want zo ben ik helemaal niet… Daarna voel ik me verdrietig en vooral ook heel moe. Op mijn werk denken ze dat ik coaching zoekt voor de balans tussen werk en gezin, maar de echte reden wil ik ze niet vertellen.’
‘Diep van binnen ben ik een heel licht, nuchter en vrolijk persoon’, geeft ze aan. ‘Ik ben helemaal niet zwaar en donker.’
Een week voordat ze bij mij komt hebben we elkaar kort aan de telefoon gesproken om kennis te maken.
Ik heb een onrustig gevoel van binnen, maar ik heb geen zin om te graven in mijn verleden’, zegt ze. ‘Ik wil leren omgaan met mijn emotie,- en energieschommelingen. Ik denk namelijk dat het met mijn cyclus te maken heeft. Wanneer ik mij een tijdje goed voel, vind ik dat ik me aanstelde, zo erg was het toch niet denk ik dan? Ik neem niet serieus dat ik me hiervoor echt slecht voelde, totdat ik weer in een dip kom.’
Met een zucht geeft ze aan dat ze zichzelf niet herkend in de vrouw die ze af en toe is en zo ook niet wil zijn.
In deze blog, neem ik je neem in de zoektocht van een jonge vrouw en hoe ze zichzelf en haar rust weer terugvond.
Een jonge vrouw, die het voor de buitenwereld goed voor elkaar heeft. Maar achter haar glimlach een innerlijk conflict en een onrustig gevoel. Haar verhaal, hoewel persoonlijk in zijn details, is iets wat we allemaal tegenkomen in ons leven. Een onrustig gevoel, een tegenstrijdigheid tussen wie je bent en hoe je doet en jezelf niet volledig (te durven) laten zien en laten kennen uit angst voor afwijzing of onbegrip.
Op mijn werk ben ik een heel ander persoon. Lief, sociaal, gezellig. Ik laat niet merken dat ik me zo onrustig voel.
Op kantoor weten ze niets van deze schommelingen en denken ze dat het over haar werk-gezin balans gaat en dat ze daarom bij mij komt.
Ze twijfelt of ze haar directe collega’s moet laten weten dat ze zo’n innerlijk conflict voelt en dat het soms helemaal niet goed met haar gaat.
Wanneer ik hier op doorvraag, vertelt ze over een aantal persoonlijke situaties van collega’s en de impact daarvan op het team.
Ze wil niet ook nog hààr stempel drukken en begint te vertellen waarom het voor haar toch beter is dat ze het niet deelt.
Wanneer ik haar vraag, waar gaat dit echt over, zegt ze:
“Ik wil me niet laten kennen op het werk, want eigenlijk ben ik helemaal niet zo”.
Ik zie dat er iets gebeurt in haar systeem en ik voel het zelf ook in mijn buik, het is een onrustig gevoel. Je niet laten kennen gaat letterlijk over jezelf beschermen. Zodat mensen dus niet weten wie/ hoe jij diep van binnen (ook) bent…
Zelfbescherming is een competentie van je buikbrein, je maag-darmkanaal. Jezelf erkennen en accepteren zoals je bent gaat over identiteit, wat ook een functie van het buikbrein is.
Ik geef de implicatie van haar woorden terug.
“Ik weet precies waar dit over gaat en wanneer ik hiermee begonnen ben.”
Tranen springen in haar ogen. Het is een conflict dat diep geworteld is in haar zijn. Een patroon dat zijn oorsprong vindt in haar tienerjaren, verweven met reacties op stress en trauma.
Zonder door te vragen of terug te gaan naar dat moment, begeleid ik haar in haar ademhaling en laat haar vertragen, aanwezig zijn in het hier en nu en vooral voelen wat er in haar lichaam gebeurt.
Haar patroon komt naar voren wanneer het lastig voor haar wordt. Wanneer iets of iemand dichtbij komt. Dan is haar autonome reactie vechten en als dat niet werkt dan bevriest ze.
Ik vraag haar:” Klopt het patroon wat ik signaleer van vechten en vluchten?”
Ze krijgt direct kippenvel op haar armen.
Haar Autonome zenuwstelsel heeft zojuist geantwoord.
Ik vertel haar wat er in haar lichaam gebeurt, zowel fysiek, emotioneel als op celniveau in haar autonome zenuwstelsel – en de impact daarvan met als gevolg een onrustig gevoel.
Hiermee draag ik bij aan het verhogen van haar bewustzijn, haar zelfinzicht. En daar gaat het om. Dat ze zelf inzicht krijgt in wat ze doet wanneer het moeilijk wordt en bewust kan kiezen.
Vaak is juist dat wat ons in de weg staat, de weg!
Alles klopt, het stukje uitleg wat ik geef over hoe het menselijk lichaam werkt, ons zenuwstelsel, patronen bij een onrustig gevoel en hoe trauma/ stressvolle situaties op onbewust doorwerken in ons systeem èn wat zij er aan kan doen.
Ze leert dat zelfbescherming niet altijd betekent jezelf wegcijferen of anders voordoen, maar jezelf omarmen en accepteren wie je bent. En juist die prachtige vrouw laten zien in al haar menselijkheid.
Ze knikt en zucht. Weer komen tranen, maar nu zijn het fijne tranen.
Langzaam maar zeker begint ze ruimte te voelen en liefde voor haar ware zelf, zowel licht als donker.
Ze realiseert zich dat haar innerlijke conflict niet langer een last is, maar eerder een pad naar zelfontdekking en acceptatie. Ze heeft zin om hier thuis mee aan de slag te gaan.
Mooi! Want zin om in beweging te komen wordt ook aangestuurd door het buikbrein, gevoed door het levensvuur in ons bekken. Dit gaat haar helpen om niet te vechten, vluchten of bevriezen wanneer het lastig wordt maar juist in verbinding blijven met zichzelf en de mensen om haar heen!
De methodiek die ik tijdens deze coachsessie gebruik heet mBIT. Dit staat voor Meervoudig Brein Integratie Techniek.
Het is een lichaamsgerichte methodiek die ik toepas om succesvol diepgewortelde patronen te veranderen.
mBraining, het proces van mBIT is gebaseerd op eeuwenoude wijsheidstradities en werkt in combinatie met het meest recente neuro-wetenschappelijke onderzoek naar onze 3 belangrijkste neurale netwerken: In ons hart, onze hersenen en onze buik.
Het resultaat is een verbluffend simpele maar zeer effectieve nieuwe methodiek om in contact te komen met je eigen intuïtie en wijsheid. Hierdoor help ik je naar een bewuster, zinvoller, gelukkiger en actiever leven!
