Lieve lieve Julia,

Jeetje wat ben je leuk.

Iedereen zegt altijd: ‘Het wordt alleen maar leuker naarmate ze ouder worden, wacht maar!’ En dan denk ik altijd: ‘Onmogelijk! Leuker kan haast niet!’ En dan is het toch zo.
Wat ze je er niet bij vertellen, is dat hoe wonderbaarlijk en fantastisch het allemaal ook is, zo moeilijk en rauw en hard het ook kan zijn.

Als ik denk aan alles wat je zou kunnen overkomen, dan zou ik je het liefst voor altijd binnen houden. Ver weg van alles dat kwaad kan of is. Gewoon, veilig, bij mij. Niet volledig beschermd voor invloeden van buitenaf, zoals toen je in mijn buik zat, maar toch in ieder geval beschermd.

Nou, be careful what you wish for, want we zitten midden in een grieppandemie en thuisblijven is het credo. En wat wil jij? Naar buiten! ‘Naar dansenles,’ en het liefst met de tlem. ‘Naar de clesj, en de peeltuin. Met z’n ammemaal?’ Je knikt er instemmend bij. Laarsjes – altijd verkeerd om – zijn al aan.

Ik twijfel, maar jou binnen houden, zeker met mooi weer, voelt bijna misdadig. Dus gaan we naar buiten. Niet naar dansles, niet met de tram. Niet naar de crèche, maar wel naar de speeltuin. Een volledig lege, dus niet met z’n allemaal, maar wel met zijn tweeën. En hoewel je het een beetje saai vindt, zo zonder andere kindjes, zie ik je ook genieten van de schommel, die je aan niemand hoeft af te staan. En van de glijbaan, waar je op niemand hoeft te wachten. Het is dan wel anders en een beetje gek buiten, ik zie dat je er ook van geniet.

Als het niet echt hoeft, zal ik jou nooit binnen houden lieverd, ook al betekent het dat je misschien rare dingen mee zult maken. Dat er stomme mensen en vreemde momenten op je pad zullen komen. Natuurlijk zullen die er zijn. Die heb je ook nodig om de leuke te herkennen. En die laatste, die zijn vaak in de meerderheid, let maar eens op.

Liefs van je moeder